کد مطلب:312322 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:219
تنها یاوران
برگرفته از «ولیس علی ظهر الارض احد یلتفت الیه غیرهم».
رسول خدا (ص) در این روایت، یاران حسین (ع) را تنها كسانی می داند كه در روی زمین به سوی امام حسین (ع) چشم دوخته اند و به یاری او می شتابند.
حكومت اموی با ایجاد جو رعب و وحشت، تطمیع و تهدید، از بین بردن صحابه ی بزرگ رسول خدا (ص) تبلیغات گسترده بر ضد علی (ع) و فرزندان او، تخدیر افكار عمومی، تحریف معارف الهی، گسترش مكتب جبر و دیگر سیاست های شیطانی - كه بررسی آن مجال مستقلی می خواهد - سعی در تثبیت پایه های خود داشت. ایجاد حكومت جهانی اموی با محو اسلام [1] و نابودی ولایت، [2] در دستور كار حكومت معاویه و فرزندش بود.
[ صفحه 180]
امام حسین (ع) در خطبه ی مشهور «منا» كه در آغاز قیام خود در حج سال پنجاه و هشتم هجری در حضور تنی چند از صحابه ی رسول خدا (ص) و تابعین بیان فرمود، وضعیت دشوار اجتماع مسلمانان را چنین ترسیم نموده است:
اما بعد فان هذا الطاغیة قد فعل بنا و بشیعتنا ما قد رأیتم و علمتم و شهدتم [3] .
این جبار سركش با ما و شیعیان ما آن كرده است كه دیده اید و می دانید و شاهد بوده اید.
امام با برخورداری از بینشی الهی، سنت رسول خدا (ص) را در اثر اعمال سیاست های بنی امیه در آستانه ی نابودی می دید:
و انا ادعوكم الی كتاب الله و سنة نبیه فان السنة قد امیتت و ان البدعة قد احییت [4] .
من شما را به كتاب خدا و سنت پیامبر او فرا می خوانم. زیرا سنت نابود شده و بدعت زنده شده است.
همچنین در نامه ای به معاویه، ولایت او بر مردم را این گونه معرفی می فرماید:
انی لا اعلم فتنة اعظم علی هذه الامة من ولایتك علیها [5] .
من فتنه ای را برای این امت بزرگ تر از ولایت و سرپرستی تو بر آنان نمی دانم.
فتنه ی ولایت معاویه و فرزندش چنان بزرگ و فراگیر است كه ابا عبدالله (ع) در صورت تحقق اهداف آنان، اساس اسلام را در خطر نابودی می بیند:
و علی الاسلام السلام اذقد بلیت الامة براع مثل یزید [6] .
و وای بر اسلام، هر گاه امت به حاكمی مانند یزید مبتلا شود.
[ صفحه 181]
اگر به آنچه گفته شد و آنچه از زبان امام حسین (ع) در بیان وضعیت اسلام و مسلمانان در دوران معاویه و یزید آوردیم، یك ربع قرن سقوط مسلمانان در حكومت عثمانی و پیش از آن، حكومت عمر و ابوبكر را بیفزاییم، خواهیم دانست كه اجتماع مسلمانان در چه شرایط بحرانی و دشواری بوده است.
گذر از این فضای مسموم اموی و رهایی از این فتنه ی بزرگ شیطانی، تنها به پشتوانه ی معرفت و یقینی الهی انجام پذیر است. با آغاز حركت امام حسین (ع) آنان كه دلی لبریز از محبت حسینی و قلبی سرشار از ایمان ربانی داشتند، به سوی او شتافتند. بر پهنه ی خاك جز او و یاران اندكش، كس دیگر را یارای قیام در برابر لشكر ستم نبود. شناخت شرایط حاكم بر جامعه، احساس خطر برای اسلام و مسلمانان، اطاعت و پیروی از ولایت، همراه با آمیزه ی شگرف عشق و ایمان، از ویژگی های یاران حسینی (ع) است.
رسول خدا (ص) در این روایت، یاران حسین (ع) را تنها كسانی می داند كه در روی زمین به سوی امام حسین (ع) چشم دوخته اند و به یاری او می شتابند.
حكومت اموی با ایجاد جو رعب و وحشت، تطمیع و تهدید، از بین بردن صحابه ی بزرگ رسول خدا (ص) تبلیغات گسترده بر ضد علی (ع) و فرزندان او، تخدیر افكار عمومی، تحریف معارف الهی، گسترش مكتب جبر و دیگر سیاست های شیطانی - كه بررسی آن مجال مستقلی می خواهد - سعی در تثبیت پایه های خود داشت. ایجاد حكومت جهانی اموی با محو اسلام [1] و نابودی ولایت، [2] در دستور كار حكومت معاویه و فرزندش بود.
[ صفحه 180]
امام حسین (ع) در خطبه ی مشهور «منا» كه در آغاز قیام خود در حج سال پنجاه و هشتم هجری در حضور تنی چند از صحابه ی رسول خدا (ص) و تابعین بیان فرمود، وضعیت دشوار اجتماع مسلمانان را چنین ترسیم نموده است:
اما بعد فان هذا الطاغیة قد فعل بنا و بشیعتنا ما قد رأیتم و علمتم و شهدتم [3] .
این جبار سركش با ما و شیعیان ما آن كرده است كه دیده اید و می دانید و شاهد بوده اید.
امام با برخورداری از بینشی الهی، سنت رسول خدا (ص) را در اثر اعمال سیاست های بنی امیه در آستانه ی نابودی می دید:
و انا ادعوكم الی كتاب الله و سنة نبیه فان السنة قد امیتت و ان البدعة قد احییت [4] .
من شما را به كتاب خدا و سنت پیامبر او فرا می خوانم. زیرا سنت نابود شده و بدعت زنده شده است.
همچنین در نامه ای به معاویه، ولایت او بر مردم را این گونه معرفی می فرماید:
انی لا اعلم فتنة اعظم علی هذه الامة من ولایتك علیها [5] .
من فتنه ای را برای این امت بزرگ تر از ولایت و سرپرستی تو بر آنان نمی دانم.
فتنه ی ولایت معاویه و فرزندش چنان بزرگ و فراگیر است كه ابا عبدالله (ع) در صورت تحقق اهداف آنان، اساس اسلام را در خطر نابودی می بیند:
و علی الاسلام السلام اذقد بلیت الامة براع مثل یزید [6] .
و وای بر اسلام، هر گاه امت به حاكمی مانند یزید مبتلا شود.
[ صفحه 181]
اگر به آنچه گفته شد و آنچه از زبان امام حسین (ع) در بیان وضعیت اسلام و مسلمانان در دوران معاویه و یزید آوردیم، یك ربع قرن سقوط مسلمانان در حكومت عثمانی و پیش از آن، حكومت عمر و ابوبكر را بیفزاییم، خواهیم دانست كه اجتماع مسلمانان در چه شرایط بحرانی و دشواری بوده است.
گذر از این فضای مسموم اموی و رهایی از این فتنه ی بزرگ شیطانی، تنها به پشتوانه ی معرفت و یقینی الهی انجام پذیر است. با آغاز حركت امام حسین (ع) آنان كه دلی لبریز از محبت حسینی و قلبی سرشار از ایمان ربانی داشتند، به سوی او شتافتند. بر پهنه ی خاك جز او و یاران اندكش، كس دیگر را یارای قیام در برابر لشكر ستم نبود. شناخت شرایط حاكم بر جامعه، احساس خطر برای اسلام و مسلمانان، اطاعت و پیروی از ولایت، همراه با آمیزه ی شگرف عشق و ایمان، از ویژگی های یاران حسینی (ع) است.
[1] بنگريد به: مروج الذهب، ج 3، ص 454.
[2] بنگريد به: شرح نهج البلاغه، ابن ابي الحديد، ج 1، ص 338 به بعد و ج 4، ص 56 به بعد.
[3] الاحتجاج، ج 2، ص 19؛ الغدير، ج 1، ص 198.
[4] الكامل، ج 4، ص 23؛ وقعة الطف، ص 107.
[5] بحارالانوار، ج 44، ص 213.
[6] اللهوف، ص 24؛ بحارالانوار، ج 44، ص 326؛ الفتوح، ج 5، ص 26.